Palmy, tropiki, egzotyczne jedzenie? Po kilku miesiącach życia na Dalekim Wschodzie można mieć dosyć! Poczytajcie, jakie obyczaje i elementy codziennego życia w Azji irytują Europejczyka najbardziej. 

Disclaimer 1: Artykuł oparty jest na subiektywnych doświadczeniach po niemal roku spędzonym w Malezji. Oczywiście kraje azjatyckie różnią się od siebie, ale po moich podróżach i opowieściach znajomych wnioskuję, że większość z tych obserwacji można spokojnie rozciągnąć przynajmniej na Azję Południowo-Wschodnią (Tajlandia, Indonezja, Filipiny). Wyjątkiem może być np. Singapur, ale to państwo-miasto to w ogóle swego rodzaju fenomen na skalę światową – niedługo opowiem o nim więcej. Tam wkurzają zupełnie inne rzeczy 🙂 

Disclaimer 2: Uwielbiam Azję i życie tu jest niekończącą się cudowną przygodą. Tekst napisany z przymrużeniem oka, jako dowód na to, że my Polacy po prostu musimy czasem ponarzekać!

 1) Śmieci i śmierdzi!

Malezja pod wieloma względami jest prężnie rozwijającym się krajem, a w rożnych branżach (jak np. medialno-marketingowa) o dobrze płatną pracę łatwiej niż w Polsce. Tajlandia jest w ścisłej czołówce jeśli chodzi o światową turystykę, a o potędze gospodarczej Chin chyba nie trzeba nikogo przekonywać. Mimo to, czasem można odnieść wrażenie, że w innych dziedzinach jest to totalny trzeci świat. Świadomość ekologiczna społeczeństwa (a właściwie jej brak) dobija. Śmieci rzucane dosłownie pod siebie, plucie, resztki jedzenia gnijące na ulicy, nieprzyjemne zapachy dochodzące z otwartych studzienek kanalizacyjnych. Efekt: szczury, karaluchy i inne robale, do widoku których lepiej się przyzwyczaić.

Kontynuując eko-wątek, pewnie słyszeliście o zabójczym dla przyrody wypalaniu lasów pod plantacje palm olejowych w Indonezji. O tym koszmarze zaczęło być głośno w mediach zachodnich, gdy tzw. haze dotarł do Kambodży i przysłonił turystom Angkor Wat. Nie wszyscy jednak zdają sobie sprawę, że proceder powtarza się od lat, a rządy państw dotkniętych ekologiczną katastrofą w zasadzie nie interweniują, albo robią to po czasie – w grę wchodzi oczywiście ogromny biznes i wielkie pieniądze. W Kuala Lumpur paskudny duszący smog utrzymywał się w tym roku ponad 2 miesiące, z niewielkimi przerwami (zależnymi od kierunków wiatrów). Zamykano szkoły, odwoływano imprezy, ludzie chodzili w maseczkach. Pewnego szarego poranka, gdy po raz kolejny zobaczyłam haze za oknem, po raz pierwszy w historii mego wyjazdu pożałowałam, że zostałam w Malezji na dłużej.

3) Śmierć piechurom!

4) Mobile-mania

 Pewnie powiecie, że w Polsce też tak jest, ale uwierzcie mi – w Azji uzależnienie od elektroniki rozrosło się na zupełnie niespotykaną skalę. W Europie wciąż uchodzi za niegrzeczne, jeśli kilka siedzących razem przy stole osób przez pół godziny gapi się tylko w ekrany telefonów i nie zamieni ze sobą słowa. W Malezji to normalka. Bez komórki lepiej nie wychodzić na grupowy lunch, bo można się zanudzić. Nieraz widziałam pary, które na randce zajmowały się pykaniem w gierki. Dzieciaki tablet dostają chyba w pakiecie ze smoczkiem. Przerażające, a co gorsza – zaraźliwe!

5) Dieta koszmar

Moi przyjaciele wiedzą, że jestem ogromną fanką pikantnego azjatyckiego jedzenia. Czasem można jednak zatęsknić za prostymi produktami dobrej jakości, które w Polsce znajdziemy na każdym kroku, a w Malezji są albo bardzo drogie, albo wręcz niedostępne: różnorodne pieczywo, sery żółte i białe, kefiry, kiełbasy, kabanosy, świeże warzywa. Zwłaszcza brak warzyw doskwiera – tutejsze potrawy to prawie wyłącznie białko i węglowodany, a warzywa jeśli się pojawią, to w znikomej ilości i najpewniej smażone na głębokim tłuszczu razem z resztą dania. O sałatkach i surówkach można tylko pomarzyć. Po paru miesiącach takiej diety zaczęłam jak królik rzucać się na wszystko co zielone!

Mieliście podobne doświadczenia w Azji? Co Was irytuje w egzotycznych zakątkach świata? 😉